صفحه اصلی > اخبار > اخبار شرکت

فوتووتائیک چیست؟

2022-12-22

فتوولتائیک تبدیل مستقیم نور به الکتریسیته در سطح اتمی است. برخی از مواد خاصیتی به نام اثر فوتوالکتریک از خود نشان می دهند که باعث می شود فوتون های نور را جذب کرده و الکترون آزاد کنند. وقتی این الکترون‌های آزاد گرفته می‌شوند، جریان الکتریکی ایجاد می‌شود که می‌تواند به عنوان الکتریسیته استفاده شود.

اثر فوتوالکتریک برای اولین بار توسط یک فیزیکدان فرانسوی به نام ادموند بکرل در سال 1839 مورد توجه قرار گرفت و دریافت که برخی از مواد زمانی که در معرض نور قرار می گیرند مقدار کمی جریان الکتریکی تولید می کنند. در سال 1905، آلبرت انیشتین ماهیت نور و اثر فوتوالکتریکی که فناوری فتوولتائیک بر آن استوار است را توصیف کرد، که بعداً جایزه نوبل فیزیک را به دست آورد. اولین ماژول فتوولتائیک توسط آزمایشگاه‌های بل در سال 1954 ساخته شد. این ماژول به عنوان باتری خورشیدی در نظر گرفته شد و بیشتر یک کنجکاوی بود زیرا برای استفاده گسترده بسیار گران بود. در دهه 1960، صنعت فضایی اولین استفاده جدی از این فناوری را برای تامین انرژی روی فضاپیماها آغاز کرد. از طریق برنامه های فضایی، فناوری پیشرفت کرد، قابلیت اطمینان آن ایجاد شد و هزینه شروع به کاهش کرد. در طول بحران انرژی در دهه 1970، فناوری فتوولتائیک به عنوان منبع انرژی برای کاربردهای غیرفضایی شناخته شد.

 


نمودار بالا عملکرد یک سلول فتوولتائیک پایه که سلول خورشیدی نیز نامیده می شود را نشان می دهد. سلول های خورشیدی از همان نوع مواد نیمه هادی مانند سیلیکون ساخته شده اند که در صنعت میکروالکترونیک استفاده می شود. برای سلول های خورشیدی، یک ویفر نیمه هادی نازک به طور ویژه پردازش می شود تا یک میدان الکتریکی ایجاد کند که از یک طرف مثبت و از طرف دیگر منفی است. هنگامی که انرژی نور به سلول خورشیدی برخورد می کند، الکترون ها از اتم های موجود در مواد نیمه هادی جدا می شوند. اگر هادی های الکتریکی به دو طرف مثبت و منفی متصل شوند و یک مدار الکتریکی را تشکیل دهند، الکترون ها را می توان به شکل یک جریان الکتریکی گرفت - یعنی الکتریسیته. سپس از این الکتریسیته می توان برای تامین انرژی یک بار مانند چراغ یا ابزار استفاده کرد.

تعدادی از سلول های خورشیدی که به صورت الکتریکی به یکدیگر متصل شده و در یک سازه یا قاب پشتیبانی نصب شده اند، ماژول فتوولتائیک نامیده می شود. ماژول ها برای تامین برق در یک ولتاژ مشخص، مانند یک سیستم معمولی 12 ولت طراحی شده اند. جریان تولید شده مستقیماً به میزان نوری که به ماژول برخورد می کند بستگی دارد.


رایج‌ترین دستگاه‌های PV امروزی از یک اتصال یا رابط برای ایجاد یک میدان الکتریکی در یک نیمه‌رسانا مانند سلول PV استفاده می‌کنند. در یک سلول PV تک پیوندی، فقط فوتون هایی که انرژی آنها برابر یا بیشتر از شکاف باند ماده سلول است، می توانند یک الکترون را برای یک مدار الکتریکی آزاد کنند. به عبارت دیگر، پاسخ فتوولتائیک سلول‌های تک پیوندی محدود به بخشی از طیف خورشید است که انرژی آن بالاتر از فاصله نواری ماده جاذب است و از فوتون‌های با انرژی پایین‌تر استفاده نمی‌شود.

یکی از راه‌های دور زدن این محدودیت، استفاده از دو (یا چند) سلول مختلف، با بیش از یک شکاف باند و بیش از یک اتصال، برای تولید ولتاژ است. این سلول‌ها به عنوان سلول‌های «چند پیوند» (همچنین سلول‌های «آبشار» یا «پشت سر هم» نامیده می‌شوند). دستگاه های چند اتصالی می توانند بازده تبدیل کل بالاتری را به دست آورند زیرا می توانند طیف انرژی بیشتری از نور را به الکتریسیته تبدیل کنند.

همانطور که در زیر نشان داده شده است، یک دستگاه چند اتصالی پشته ای از سلول های تک پیوندی منفرد به ترتیب نزولی شکاف باند (به عنوان مثال) است. سلول بالایی فوتون‌های پرانرژی را می‌گیرد و بقیه فوتون‌ها را برای جذب توسط سلول‌های باند باند پایین‌تر عبور می‌دهد.

بسیاری از تحقیقات امروزی در سلول‌های چند پیوندی بر روی آرسنید گالیم به عنوان یکی (یا همه) سلول‌های سازنده تمرکز دارد. چنین سلول هایی در زیر نور متمرکز خورشید به بازدهی حدود 35 درصد رسیده اند. سایر مواد مورد مطالعه برای دستگاه های چند اتصالی سیلیکون آمورف و دیزلنید ایندیم مس بوده است.

به عنوان مثال، دستگاه چند اتصالی زیر از یک سلول بالای گالیوم ایندیم فسفید، "یک اتصال تونلی" برای کمک به جریان الکترون ها بین سلول ها و یک سلول پایینی از آرسنید گالیم استفاده می کند.


We use cookies to offer you a better browsing experience, analyze site traffic and personalize content. By using this site, you agree to our use of cookies. Privacy Policy
Reject Accept